bliksem

Afspreken met iemand die je te lang niet zag, is alsof je in een taxi stapt die achteruit rijdt en die je afzet enkele jaren terug in de tijd. Je gluurt in de achteruitkijkspiegel, ziet jezelf, door de ogen van die andere, en je merkt hoe jullie veranderden, en toch dezelfde bleven.

De haarlijn grijziger en teruggetrokken, al was het eb op het voorhoofd. De buikomtrek breder, de kinderen groter. De gedachten gematigd, de rimpels gerimpeld. Maar de blik onveranderd.

Er was dit, er was dat. Er was altijd iets waarom jullie niet afspraken, waarom die taxi maar niet kwam. Maar vanavond zijn jullie eindelijk opnieuw twee vrienden die de draad oppikken, twee personen waarvan de levenslijnen opnieuw kruisen, na te lang parallel te lopen.

Twee hoge krukken, twee pintjes en twee telefoons broederlijk naast elkaar op de bar, blik naar beneden. Soms lichten ze op als een hond die met je aandacht wil gaan lopen maar dan zijn kopje legt. Vanavond niet, Blacky.

Jij praat over dit. Hij praat over dat. Jullie leggen lijntjes naar gebeurtenissen, verbinden mensen die de revue passeren. Twee universums die elkaar als twee cirkels snijden. Maar wat buiten dat snijvlak ligt, stuwt pas echt jullie gesprek vooruit tot het café slechts twee tooghangers telt.

Je pintje quasi onaangeroerd. Je drinkt enkel wanneer je keel droog is van te praten of met open mond te luisteren. Je mijmert over het gedeelde verleden. Je praat over het heden en wat nog moet komen.

Je fluistert dingen die je eigenlijk nooit hardop zegt omdat de avond wil dat je die angsten, die dromen uitspreekt tegen diegene waar je vroeger ditjes en datjes mee deelde.

Terugblikken en vooruitblikken verstrengelen tot een rode draad die jullie verbindt. Een draad waarvan je, op het einde van de rit, blij bent dat je hem terug vond.

Afspreken met iemand die je lang niet zag, schud je door elkaar, alsof in een sneeuwbol herinneringen neerdwarrelen tot ze landen en je merkt dat alles nog steeds is zoals het was.