bliksem

De ochtendelijke winterkoude omarmt ons hartelijk als we de deur achter ons sluiten. We zuchten wolkjes en vatten onze expeditie aan, richting school.

De jongste zijn mini-vingertjes priemen al snel door zijn wantjes in mijn handpalm. Hij wil een handje.

Daarnet stampvoetende hij zich nog kwaad door het huis, teleurgesteld in zijn stomme papa en mama die hem aanmaanden om zijn wanten te zoeken.

Ondanks die uitbarsting is er nu toch dat handje. Zelf vergat ik mijn handschoenen, ik ben tenslotte zijn papa, en verlangen mijn vingers naar de warmte van een beschutte jaszak. Maar ik geef niet toe en geef hem een handje. Al na enkele seconden bijt de koude zich in mijn naakte vingers.

Straks op de wandeling terug warm ik die wel weer op.

Ik koester zijn handje. Want een handje betekent nabijheid. De oudste wandelt schoorvoetend achter ons aan, op korte afstand, maar ik besef dat er met elke verjaardag enkele meters extra afstand bij komt. Totdat ze alleen naar school stapt en ik mijn hand enkel nog onhandig gebruik om haar uit te zwaaien, wat ze waarschijnlijk niet eens zal zien.

Dus ik koester het handje van de jongste. Ik laat pas los als we de schoolpoort naderen. Twee kussen later sta ik alleen. Ik zie ze beiden achter het hoekje van de speelplaats verdwijnen. Vroeger keken ze nog eens om, maar dat is al lang niet meer aan de orde.

Eens door die poort, vervagen papa en mama tot leveranciers van koekjes en fruitjes voor de speeltijd.

Een handje, een kus, een blik. Kleine gebaren die ze onbewust als pasmunt inzetten en die wij als ouders gulzig aanvaarden, de extra kosten nemen we er met een glimlach bij.

Hoe verstikkend ze (soms) ook kunnen zijn, van tijd tot tijd willen wij soms ook gewoon een handje.

Op de weg terug naar huis tintelen mijn vingers eenzaam in mijn jaszak. Mijn rijkdom voor een handje.