Z’n haar piekte door zijn fietshelmpje alsof hij een Sloveense tourwinnaar was. Maar zijn tred deed denken aan een cyclocrosser, na acht keer Koppenberg.
In het diepste van zijn gedachten is hij de snelste, de beste en kan niemand hem volgen.
Maar blies de wind op zijn kopje dan hield hij halt, monsterde de wind, kloeg steen en been. Om dan toch opnieuw op zijn stalen dwergros te stijgen en meteen zijn trappers te pijnigen alsof hij op de Champs-Élysées sprintte.
Hij is de allersupersnelste, blies hij.
Om na enkele pedaalslagen de remmen dicht te knijpen. Te lastig, teveel wind. Dit flandrienritje belandt niet in de Strava geschiedenisboeken, besefte ik.
Aan het speelpleintje draaiden we af.
In een vingerknip transformeerden onze fietshelmen tot kapiteinspetten. Een speeltuig werd een piratenboot. De blaadjes werden haaien. Een tak een vuurzwaard. Wij waren niet langer ploegmaats maar scheepmaatjes.
Enkele zeeslagen later stelde mijn kapitein voor om terug huiswaarts te fietsen. De zeekapitein werd wegkapitein.
De wind zat vol op zijn fietshelmpje, zijn plukjes haar steigerden erdoor heen. Halfweg kreeg hij een hongerklop maar het vooruitzicht op Sinterklaasspeculoosjes en een Capri-Sun poeierde paardenkracht in zijn beentjes.
Aan tafel kaartten we samen na.
Als ploegmakkers, als scheepmakkers, als papa & zoon. Hij had écht wel héél veel gefietst (het einde van de straat en terug) en het was écht wel héél dringend tijd om iets te eten (het was drie uur ’s middags).
Ach, ik gunde mijn kapitein zijn moment en zijn koekje.
Vijf jaar is hij. Een ukkepuk klein. Maar groots in zijn daden.
Want wie kan zeggen dat hij op één dag én de allersupersnelste fietser van de wereld was én een piratenboot beschermde tegen een hoop haaien met écht wel superscherpe tanden. Hij flikte dit alles op nog geen uurtje.
Daar doe ik mijn fiets – en piratenhelm voor af.
bliksem 
Plaats een reactie