bliksem

In ons gezin hebben we een klein maar fijn gebaar als we een nerveuze dag voor de boeg hebben.

Toen onze oudste een toets op school had, was ze nerveus. En wij dus ook. Mijn vrouw kreeg het idee om een hartje op haar hand te tekenen. Zo kon ze aan ons denken tijdens de toets. Om te tonen dat wij aan haar dachten, tekenden ook wij een hartje op onze hand.

Uiteraard wilde onze jongste ook een hartje. Hij stond namelijk óók voor een belangrijke dag. Vandaag mocht hij de drankjes en fruitjes uitdelen aan zijn maatjes in de klas.

Geloof mij: er is geen grote verantwoordelijkheid in het leven van een vijfjarige.

Elke ochtend gaan we als gezin uiteen, elke avond komen we weer samen. De kleine hartjes op ons hand verbinden ons door de dag. Het is een klein gebaar en soms plaag ik mijn vrouw dat ze er hiermee begon.

Deze week stond ik drie uur lang vast in het verkeer. Bovendien viel mijn gsm uit halverwege de rit. Bye bye podcasts als gezelschap.

De radio vertelde mij dat het al tien uur was en ik jaagde mij elke minuut meer op.

Dan keek ik naar mijn hand die rustte op het stuur en zag het hartje.

Ik dacht aan onze oudste die in haar klas zat, haar toets aan het invullen, en aan onze jongste, druk bezig met het uitdelen van de drankjes en fruitjes.

Zelf stond ik nog steeds vast in het verkeer maar op de een of andere manier bracht dat kleine hartje mij precies de verstrooiing die ik nodig had.

Ik lachte.

Dat kleine maar fijne gebaar bewees niet alleen voor onze kinderen zijn waarde.